Weg weg, dan maar naar Pai. Typisch geval van pech of weg?

In oktober 2009 hebben we een paar dagen wat rond gereisd in noordwest Thailand. Lampang is onze uitvalsbasis, mijn vader woont daar met zijn Thaise echtgenote en wij zijn soms in de gelegenheid hen te bezoeken en dan ook nog wat tripjes te ondernemen. De reis zou een paar dagen in beslag nemen en in het kort zou de geplande route zijn: Lampang, Tak, Mae Sot-Wa Le-Mae Sot-Mae Sariang en dan via Chiang Mai weer terug naar Lampang. Vandaag schrijf ik over het stuk vanaf Mae Sariang en de ongelukkige routewijziging.
Mae Sariang is een zeer rustig plaatsje aan de grens met Birma. De grens tussen Birma en Thailand wordt daar bepaald door de grensrivier de Mae Naam Salawin. We hadden die nacht comfortabel overnacht in het “Riverhouse Resort Mae Sariang”. Eigenlijk een beetje te luxe voor ons maar omdat we de nacht ervoor een zeer low budget accommodatie hadden gehad en onder zeer primitieve omstandigheden hadden geslapen moest ik mijn echtgenote beloven een betere accommodatie te zoeken. Omdat ik dus behoorlijk in het krijt stond bij haar, en na een lange autorit achter de rug vonden we gelukkig dit aangename resort.

Na het ontbijt had ik bepaald dat we via weg nummer 108 naar Chiang Mai zouden gaan reizen. De weg die onder het Doi Inthanon loopt en een stuk langs de Mae Naam Ping. Ongeveer 195 kilometer voor de boeg, door de bergen maar goed te doen in 1 dag met de auto. We waren echter nog met net op weg totdat er `file` opdoende. File in de bergen, dat kan toch niet, er moet wat aan de hand zijn. We reden langs een 50-tal stilstaande auto’s en bussen, de meesten passagiers en chauffeurs waren uitgestapt. We hebben de auto ook maar “geparkeerd” en zijn te voet naar voren gelopen. Daar werd duidelijk de reden van het oponthoud! De weg was weg! Door een complete aardverschuiving/ landslide was een stuk weg, een complete bocht van ongeveer 750 meter kompleet weg gezakt van de berg. Er was een ambulance aanwezig en hulpverleners omdat er mensen bij het puin van de weg in het ravijn lagen. De mensen werden door hulpverleners met brancards naar boven gehaald. Verder waren er inmiddels graafmachines bezig om e.a. begaanbaar te maken. Wij in conclaaf wat te doen? Mijn mening was; al die Thaise mensen staan toch niet voor niets hier te wachten? Dan kunnen wij toch ook wel even wachten? Daarbij wist ik wat het alternatief zou zijn: De enige andere weg zou via Mae Hong Song en Pai naar Chiang Mai lopen. Die weg ken ik, ik had daar een paar jaar geleden al gereden en ik vind dat een verschrikkelijke weg. 1 miljoen bochten kent die weg, daar is simpelweg geen 200 meter recht. In 2001 heb ik daar echt alles uit mij lijf gekotst zo wagenziek werd ik. Dus mijn plan stond vast; wachten. Mijn vader had echter een heel andere mening, zag ik wel hoe een puinhoop dat het was? Dat kon toch onmogelijk in afzienbare tijd worden opgeruimd? En daarbij de noodvoorziening die werd getroffen, hoe begaanbaar zou die zijn voor de aan beide zijde van het incident verzamelde opstopping van auto’s bussen en andere voertuigen. Daarbij had hij een nog zwaarwegender argument. De situatie waar we ons in bevonden was zeer onveilig. De landslide was ontstaan doordat er enorme ladingen regen was gevallen, het was immers regentijd. De grond was verzadigd van de regen daardoor zeer instabiel. Er was een zeer groot gedeelte van de weg van de berg afgezakt, maar dat wilde zeker niet zeggen dat waar we nu op stonden dat dat wel stevig was. Kortom mijn argumentatie dat die Thais ook niet voor niets stonden te wachten hield geen stand. Hij woont al lang in Thailand en gooide ook nog maar eens de efficiency van de Thais in de strijd. En toen kon ik het niet winnen. We zouden keren en de door mij gewraakte route gaan rijden. Hoe anders zijn de Thais, rustig afwachten tot wat er komen gaat, daarbij was er inmiddels voldoende interessants voor hen te zien, er waren immers tal van officials ter plekke, ook de pers had zich inmiddels gemeld en ongeluk en lijden zijn nooit te vermijden! Ik verwacht dat er snel na ons vertrek ook eetkarretjes zijn gearriveerd, zo’n grote groep wachtende is natuurlijk klandizie!

Wij wachten niet af en zijn omgekeerd naar ons startpunt Mae Sariang en daar de weg op om via Mae Hong Song naar Pai te reizen. Kijk eens op een plattegrond, vergis je niet, die weg is echt niet recht. Honderden haarspeldbochten die enkel te doorstaan zijn met veel wagenziekte tabletjes. De weg voert door een mooi maar ook gevaarlijk gebied. Het uitzicht in de bergen is geweldig en je kijkt zo naar het “magische” Birma. In dit gebied vinden veel illegale grensoverschrijdingen plaats en volgens onbevestigde berichten vinden er regelmatig berovingen plaats. De weg is lang met weinig plekjes om te stoppen voor versnaperingen ook geen regelmatige benzinestations. Maar na een lange dag rijden kwamen we in Pai aan. Ik was er in 2001 al eens geweest en wat een verandering! In 2001 was het een gek klein plaatsje als het ware een hippieontmoetingsplek met 1 weg. Nu was het veel groter geworden met echte kruispunten met zelfs stoplichten! Toentertijd woonden er in Pai een uit China afkomstige moslimgemeenschap en vormden met de verschillende bergvolkeren een bont palet mensen. Nu is Pai nog een aangename plek om te verblijven, het heeft het hippietijdperk uitgebuit en overal vind je aparte zaakjes met ongewone drankjes, eten , ecotoerisme, spirituele cursussen enz. enz. Pai is zeker een bezoek waard!

Wandelen met de hondjes van de bakker

Op zondag 4 oktober, Werelddierendag, hadden we weer een wandeling voor de hondjes van de bakker. Door vakantie en andere beslommeringen was de opkomst gering. Maar het was weer een “spannende” dag. Het doel van de wandeling was “de Mussenberg”, daar naar toe wandelend langs de Neerbeek, hadden Song en Wietske het plan opgepakt om eens op ontdekkingsreis te gaan. Daar hebben we dus zeker 15 minuten op moeten wachten! Toen we daarna de wandeling hervatte waren we wederom regelmatig wat “kleine onderzoekers” kwijt. Onze logee Sascha bleef fijn bij ons en heeft genoten. Uiteindelijk toch de Mussenberg bereikt, zaten we daar heerlijk in het zonnetje! Wat een mooi uitzicht, heerlijk toeven voor hondjes en baasjes. Toen we weer op weg wilde gaan om richting huis te wandelen, waren Siep en Song spoorloos verdwenen. Daar hebben we een lange tijd op gewacht en gezocht, uiteindelijk kwamen de dames “aangekakt”. Zodoende werd onze planning danig in de war geschopt en hadden we weinig zin om terug te wandelen. Gelukkig kwam de Echte Bakker ons halen en konden we eindelijk aan de koffie met vlaai. Een rare wandeling op die mannier!Hieronder de route, de helft te voet en de helft met de auto, we hopen de route de volgende keer weer eens echt helemaal te wandelen. Over ongeveer 6 weken weer wandelen met de “hondjes van de bakker”.

Thailand

Eén van mijn hobby’s is Thailand. Hoe kan een land hobby zijn? Ik lees alles wat vast en los zit over Thailand, volg discussies, blogs en prikpagina’s over Thailand, zit op Thaise taalles, ik ga zo vaak mogelijk (?!) naar Thailand toe, eet en kook af en toe Thais, droom en ouwehoer heel veel over Thailand, en zondags een Thaise Sang Som met cola! Ik zal proberen “regelmatig” wat te schrijven over Thailand. Dat kan zijn over een interessante plek, wetenswaardigheid, ervaring of activiteit.

Mekhala Cruise Bangkok - Ayutthaya

Naar aanleiding van een tip van Khun Rob van de ThailandGekClub maakten Christine en ik  in februari 2008 deze 2 dagentour die we vooraf hadden geboekt bij 333Travel. Deze tour wordt door diverse touroperators aangeboden en is ook in Thailand zelf te boeken. Zoek zelf even op internet voor de beste aanbieder.

De Mekhala is een traditionele rijstvrachtboot van teakhout, omgebouwd naar een passagiersvaartuig met zes hutten. Wij werden vroeg in de ochtend opgehaald bij het hotel in Bangkok en met een auto, chauffeur en een gids naar Ayutthaya gebracht. Alhoewel ik al diverse malen in Thailand was geweest was ik nog niet eerder in deze grote toeristische trekpleister. Ik vond het fijn om het eens een keer gezien te hebben.

Stel je niet teveel voor van de gids, gebrekkig Engels, maar zeer vriendelijk, behulpzaam en gezellig. Het viel op dat het er erg rustig was, waardoor we fijn konden rondlopen en fotograferen. Ook bezochten we het Zomerpaleis in Bang Pa-In wat ongeveer 20 km van Ayuthaya af ligt. Daar lag ook “onze boot” aangemeerd en in de loop van de middag gingen we aan boord. Leuke huts, het dek gezellig en comfortabel en met een drankje in de hand voelde we ons al snel “thuis”. De boot voer stroomafwaarts over de Chao Phraya naar een klein, niet noemenswaardig dorpje, waar het aanmeerde bij een tempel. Daar werd het schip aan de stroomkabel aangesloten (airco). In het dorp was weinig te beleven en bij de tempel liepen tragische honden rond. Dus wij lagen al snel weer te luieren op het dek. Daar werd in de avond een diner geserveerd, waarna wij de hut in doken. Daar waren helaas 3 opties beschikbaar:
1. Niet kunnen slapen van de hitte
2. Niet kunnen slapen van de herrie van de airco
3. Nergens niks van aan trekken, zelf gaan snurken en doorslapen (Christine)
Dus ben ik in de ochtend heel vroeg (04.30) opgestaan om verder te dutten op het dek. Daar was het heerlijk aangenaam en al vroeg, terwijl de rest nog sliep, zette het schip zijn tocht weer voort. En dat is dus de aanrader om vooral dan op het dek te blijven. Je ziet het land wakker worden en mensen starten met het dagelijkse leven. Je ziet houten huizen op palen, afwas- en baddertaferelen, vissende mannen en spelende kinderen. Op een bepaald moment wordt ontbijt geserveerd en langzaamaan zie je steeds meer activiteiten, huizen en gebouwen aan de oever. Ook wordt het steeds drukker op het water naarmate dat Bangkok wordt genaderd. Dan zie je de Boonrawd Brewery opdoemen, daar komt dus de Singha vandaan! De boot blijft doorvaren tot een eind in Bangkok waar de Mae Naam Chao Phraya erg breed is. Op het einde van de ochtend werden we “ontscheept”. Al met al een leuke tocht, ondanks dat ik niet heb kunnen slapen vind ik het toch een aanrader.

Wandelen met de hondjes van de Bakker

Wat een fijne wandeling op een zonnige zondag. Alle hondjes van de bakker waren uitgenodigd. Jammergenoeg kon Funzy met zijn baasjes niet komen. Maar de volgende keer willen ze er graag bij zijn. Manon met haar jonge Kooiker Milo wilde ook graag meegaan. Dus daar gingen Siep, Song, Wietske, Milo, Sammy en zijn huisgenootje met de baasjes May, Jeanette, Ellen, Carin en Manon op pad. Over de "Bypass" door het "zwaar veld" naar de Maas. Dat stuk is recent "geupdated" door het waterschap. Het is daar erg mooi, er lopen schapen en paarden. Omdat het erg warm was wilde alle hondjes graag het water in. Jack Russels zijn geen waterhonden. Maar Wietske is daar de grote uitzondering op! Wat een waterrat is dat. Milo ging voor het eerst helemaal het water in, schoorvoetend dat wel. Maar misschien als hij wat meer ervaring opdoet, dat hij in de toekomst zijn ras "eer aan doet". Siep en Song gingen wel het water in, maar graag de oren droog houden! En Sammy is niet zo'n angsthaas, die durft wel.
In totaal hebben we 5,21 kilometer gelopen en inclusief de tijd aan het water zijn we één uur en 35 minuten weg geweest. Het Bakkersbaasje stond ons op te wachten met lekkere vlaai en koffie. Het was een geslaagde ochtend en voor herhaling vatbaar. Wanneer? Zondag 4 oktober?
Met de GPS heb ik de route "getekend" deze is te zien op deze link.