Jef Geeraerts

Het was nazomer 2005, ik weet niet meer of mijn moeder me er op attendeerde of dat ik zelf het bericht had gevonden: Mijn favoriete schrijver Jef Geeraerts zou een lezing komen houden in kasteel Heeze in het kader van het thema van de Brabantse dag dat jaar; eeuw na eeuw. Er zou ook gelegenheid zijn om boeken te laten signeren, daar moest ik bij zijn, maar durfde niet alleen.
Mijn tante die in Heeze woont, begenadigd lezeres en lid van een leesclub wilde mij vergezellen. Ik heb ademloos naar de lezing geluisterd, het prachtige taalgebruik en accent van de schrijver bevestigde mijn mening dat België meer stijl heeft.
Mijn tante ging regelmatig naar dit soort gelegenheden en raadde me aan om een boek mee te nemen om te laten signeren. Zelf bezat zij intussen een hele boekenkast met gesigneerde boeken waaronder vrijwel het hele oeuvre van Arthur Japin. Ze vroeg me, heb je maar één boek meegenomen? In mijn beleving is de schrijver, Jef Geeraerts in dit geval, een beroemdheid, een held die ik op een voetstuk zet, iemand met een bijzonder talent die automatisch een paar treden hoger staat dan ik. Zo iemand ga ik toch niet lastig vallen door hem een stapeltje boeken aan te rijken met het verzoek die allemaal te signeren? Dus ik had alleen zijn laatste boek (“Geld”) meegenomen.
Ik had de hele avond het boek, in de inmiddels bezwete handen gehouden toen het moment van signeren aan brak, er was gelukkig geen lange rij. Het zal ongeveer zo zijn gegaan:
Goedenavond meneer Geeraerts, ik heb genoten van uw lezing, ik heb al uw boeken gelezen en dit boek meegenomen, ik zou het bijzonder fijn vinden als u dat voor mij zou willen signeren. En toen gebeurde het! De beroemde schrijver nam tijd voor mij (wellicht omdat ik hem niet met een stapel boeken aan het werk had gezet), hij sprak mij aan; wat is uw lievelingsboek? Ik; “de ambassadeur” is mijn favoriete boek. JG; “wat toevallig juffrouw, dat is ook mijn favoriete boek”. Ik; “het spreekt me vooral ook aan omdat het zich gedeeltelijk in Thailand afspeelt en omdat er een paar typische Thaise dingen in staan, u bent zeker daar een tijd geweest?” JG; “ja het is mijn favoriete Aziatische land” enz.enz. CP; "ik vroeg me af waarom u in het boek schrijft over de gekko terwijl uw omschrijving mij toch echt doet vermoeden dat u een tjintjok bedoeld”. JG: “u hebt gelijk juffrouw, ik bedoel de tjintjok maar heb voor de leesbaarheid de meer algemeen bekende benaming gekko gekozen”. CP: “dankuwel meneer Geeraerts voor uw tijd en ik kijk uit naar uw nieuwe boek”.
Jef Geeraerts stierf op 11 mei 2015, zie Humo.